Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą

 

Wchodząc do kościoła czuję się wolny, gdyż mogę być z Bogiem, okazywać swoją pobożność. Jednak to nie zawsze przekłada się na praktykę. Bóg chce, abyśmy głosili Ewangelię światu, ale Jezus nie przyszedł do sprawiedliwych, a do grzeszników. Więc nie chodzi o tę kościelną pobożność, lecz o codzienność. Jeśli będziemy zachowywać swą pobożność tylko w kościele, to nasza wiara nie ma sensu – będziemy jak faryzeusze.

Wprowadzenie Boga do naszej codzienności nie jest łatwe. Świat nie chce Boga i będzie się go starał jak najszybciej odsunąć. Bóg będzie nas przez to wystawiać na próbę. Jednak kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony. Bóg nie daje nam złudzeń: świat nas nie chce. Będzie się starał nas odsunąć. Dość poetyckim wyrażeń tych słów jest Psalm 22:

 

2 Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?

Daleko od mego Wybawcy słowa mego jęku.

3 Boże mój, wołam przez dzień, a nie odpowiadasz,

[wołam] i nocą, a nie zaznaję pokoju.

4 A przecież Ty mieszkasz w świątyni,

Chwało Izraela!

5 Tobie zaufali nasi przodkowie,

zaufali, a Tyś ich uwolnił;

6 do Ciebie wołali i zostali zbawieni,

Tobie ufali i nie doznali wstydu.

7 Ja zaś jestem robak, a nie człowiek,

pośmiewisko ludzkie i wzgardzony u ludu.

8 Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą,

rozwierają wargi, potrząsają głową:

9 «Zaufał Panu, niechże go wyzwoli,

niechże go wyrwie, jeśli go miłuje».

10 Ty mnie zaiste wydobyłeś z matczynego łona;

Ty mnie czyniłeś bezpiecznym u piersi mej matki.

11 Tobie mnie poruczono przed urodzeniem,

Ty jesteś moim Bogiem od łona mojej matki,

12 Nie stój z dala ode mnie, bo klęska jest blisko,

a nie ma wspomożyciela.

13 Otacza mnie mnóstwo cielców,

osaczają mnie byki Baszanu.

14 Rozwierają przeciwko mnie swoje paszcze,

jak lew drapieżny i ryczący.

15 Rozlany jestem jak woda

i rozłączają się wszystkie moje kości;

jak wosk się staje moje serce,

we wnętrzu moim topnieje.

16 Moje gardło suche jak skorupa,

język mój przywiera do podniebienia,

kładziesz mnie w prochu śmierci.

17 Bo [sfora] psów mnie opada,

osacza mnie zgraja złoczyńców.

Przebodli ręce i nogi moje,

18 policzyć mogę wszystkie moje kości.

A oni się wpatrują, sycą mym widokiem;

19 moje szaty dzielą między siebie

i los rzucają o moją suknię.

 

[Ps22.2-19]

 

 

Zastanówmy się, czy potrafimy wprowadzić Boga do naszego życia. Czy to Bóg jest naszą Odyseją. Czy nie pieniądze, szczęście na ziemi.

 

Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami.

 

27 Ubodzy będą jedli i nasycą się,

chwalić będą Pana ci, którzy Go szukają.

«Niech serca ich żyją na wieki».

28  Przypomną sobie i wrócą

do Pana wszystkie krańce ziemi;

i oddadzą Mu pokłon

wszystkie szczepy pogańskie,

29 bo władza królewska należy do Pana

i On panuje nad narodami.

30 Tylko Jemu oddadzą pokłon wszyscy, co śpią w ziemi,

przed Nim zegną się wszyscy, którzy w proch zstępują.

A moja dusza będzie żyła dla Niego,

31 potomstwo moje Jemu będzie służyć,

opowie o Panu pokoleniu przyszłemu,

32 a sprawiedliwość Jego ogłoszą ludowi, który się narodzi:

«Pan to uczynił».

 

[Ps22.27-32]

 

 

 

Niech Bóg rządzi  w naszym życiu. Niech to On zaspokaja wszystkie nasze pragnienia! Niech to On będzie naszą Odyseją! Trudnością będą nam towarzyszyła, ale wszystko mogę w Tym, co mnie umacnia!  

 

Módlmy się o tę trudną zdolność do zawierzenia Bogu, o zdolność do wykonania tego pierwszego kroku.

 

W związku z tym

Módlmy się